Οι πετράδες της Λέσβου, Κοινωνικά δίκτυα, Τεχνικές και Τοπική Ιστορία (1850-1950)
Με μεγάλη χαρά και ζωντάνια βρεθήκαμε στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων του κτηρίου του ΠΙΟΠ, στον Ταύρο, την Παρασκευή 8 του Νοέμβρη 2024, φίλοι και γνωστοί και άγνωστοι και συγγενείς, στην παρουσίαση του βιβλίου μου "Οι πετράδες της Λέσβου, Κοινωνικά δίκτυα, Τεχνικές και Τοπική Ιστορία (1850-1950)”.
Θερμές ευχαριστίες αρμόζουν στους παρουσιαστές, κ. Γιάννη Τσιαούση, πρόεδρο των "Ανθέων της πέτρας" και τον κ. Νεκτάριο Βακάλη, πρόεδρο της Ομοσπονδίας Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής (ΟΛΣΑ), γιατί ανέδειξαν με τα κείμενά τους την έκδοση και, φυσικά, στη σύντροφό μου Βέρα Κωφοπούλου, που μας μάγεψε με την αφήγηση του παραμυθιού της «η μαγική πετρούλα».
Ιδιαιτέρως αγκαλιάζω και ευγνωμονώ τα στελέχη του ΠΙΟΠ, την κ. Αλεξάνδρα Ράπτη, τον κ. Ανδρέα Λαπούρτα, τις κυρίες από το τμήμα Εκδόσεων, Ράνια Καραγιάννη, Μαρία Δασκαλάκη και Χριστίνα Απέργη, τον κ. Ανδρέα Παππά, την κ. Νιόβη Λακοπούλου, τον κ. Αμπούς Αράμπ Μοχάμεντ, γιατί πίστεψαν στη δουλειά μου και με στήριξαν παντοιοτρόπως.
Με συγκίνησαν με την παρουσία τους οι κυρίες Όλγα και Χριστίνα Βουδούκη, σύζυγος και κόρη του αείμνηστου Σκαλοχωρίτη πετρά Φώτη Βουδούκη, ο Αντώνης Βαξεβάνης, γιος του περίφημου Αγιοπαρασκευώτη μάστορα Χρήστου Βαξεβάνη και ο Σταύρος Βουδούκης, γιος του αξέχαστου Σκαλοχωρίτη πελεκάνου Φραγγούλη Βουδούκη.
Κοντά μας – ψυχή και πνεύματι – σίγουρα θα ήταν οι πετράδες του νησιού, ζώντες και τεθνεώτες, καθώς και οι απόγονοί τους που θα καμάρωναν για τα έργα τους.
Τιμή και αναγνώριση μεγάλη προς το πρόσωπό μου αποτέλεσε η παρουσία της βουλεύτριας Λέσβου κ. Μαρίας Κομνηνάκα, του αρχιμανδρίτη π. Ιάκωβου Κανάκη, εκπροσώπου του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, του φίλου αρχιτέκτονα Γιάννη Τρουλινού, στον οποίο ανήκουν πολλές "γλυκές" φωτογραφίες της εκδήλωσης και του Μιχάλη Μαρμάρου, από την ΚΟΙΝΣΕΠ Ηφαίστειο Ανεμώτιας, που προσέφερε και φιάλες ντόπιου κρασιού για κέρασμα.
Σε μια ζεστή αγκαλιά, τέλος, βάζω φίλους και φίλες, συγχωριανούς/ές, μαθητές, συμφοιτητές/τριες, συγχορωδούς, συναδέλφους/ισσες, κοντοχωριανούς/ές (Πολιχνιάτες, Ανεμωτήσιους, Αγιοπαρασκευώτες κλπ), ξενικούς/ές, και φυσικά τον γιο μου Νίκο και την καλή του Μαρίλη.
Σας ευχαριστώ.
Μεγάλη χαρά μού δώσατε και πολύ με ψηλώσατε…
Χρήστος Χατζηλίας
